Eerst kaartjes kopen voor Pearl Harbor.
We willen vandaag naar het Arizona Memorial Place toe, Pearl Harbor. We lezen in ons boek over Hawaï dat je daar vroeg moet zijn, want er zijn daar lange wachtrijen.
Om even over half 9 rijden we weg uit de parkeergarage van het hotel en om ongeveer 9 uur zijn we er. Als we de auto geparkeerd hebben en de belangrijke spullen in onze broekzakken hebben zitten, lopen we naar het VisitorCenter. Daar kopen we kaartjes voor de film van 2:15 uur p.m. en aansluitend de boottocht naar de Arizona Memorial Place. Het meisje achter de balie vertelt ons dat de eerste mensen al vaak om 5 uur ’s morgens in de rij voor de kassa staan om om 7 uur mee te kunnen. Daar er ook geen kaartjes voor de volgende dag worden afgegeven, hebben we dus eigenlijk geluk dat we vandaag nog terecht kunnen!
Met de kaartjes op zak, rijden we terug naar het hotel.
Black Tears.
Om 12:45 zijn we weer terug.
Als we het bezoekerscentrum binnen lopen, zien we een meneer achter een tafel zitten. Hij verkoopt boeken waarvoor hij zelf foto’s heeft gemaakt: Renewal at the place of Black tears. Uit het gezonken schip de Arizona druppelt al meer dan 70 jaar telkens olie. De oliedruppels stijgen naar de oppervlakte van het water en creëren daar dan mooie kleuren op het water.
Een druppeltje olie komt naar de oppervlakte.
De druppels zijn door Japanse mensen Black tears genoemd, die huilen voor de 1177 overleden bemanningsleden van de Arizona die toen overleden zijn op 7 december 1941.
Wat is er gebeurd?
Hierna lopen we naar buiten en wandelen langs de waterrand. Daar staat op plaquettes aangegeven wat waar is gebeurd en wanneer.
Wat is waar en wanneer gebeurd?
Het grootste deel van de Amerikaanse vloot schijnt in die tijd bij Hawaï te hebben gelegen. Men vond dat toen een goed idee en zou afschrikwekkend werken op de Japanners. De Amerikanen hadden toen ook eigenlijk nog geen vliegdekschepen. Ze hadden vooral battleships, grote schepen met veel kanonnen en vuurkracht. De Japanners zagen echter meer mogelijkheden in de vliegdekschepen en hadden er een stuk of 6 volgeladen met vliegtuigen. De vliegdekschepen waren richting Hawaï gevaren en op 7 december vroeg in de ochtend zijn deze vliegtuigen in 2 aanvalsgolven naar de Amerikaanse vloot gevlogen. De Amerikanen hadden zo’n aanval nooit verwacht. Ze hadden ook wel radar maar die radar was niet in staat de vliegtuigen te herkennen: zijn ze van de Amerikanen of niet? De verrassing was compleet.
De film.
Vlak voordat we binnen gelaten worden in de filmzaal, krijgen we een praatje van een Ranger die ons attendeert op de plek die we gaan bezoeken. Ze eist respect voor de omgeving waar we naartoe gaan.
In eerste instantie vinden dit praatje wat betuttelend, maar bij nader inzien blijkt het toch wel heel erg goed te werken.
De film die we zien, is heel goed. Hij geeft een goed beeld van wat er in die tijd fout is gegaan, hoe de aanval opgezet was en hoe goed deze aanval in feite gelukt is. Ook wordt verteld hoe hard er ná de aanval door iedereen is gewerkt. De meeste schepen zijn zelfs weer gerepareerd en kunnen weer verder meedoen in de strijd.
Pearl Harbor was het keerpunt in de Tweede Wereldoorlog, want vanaf dat moment is Amerika bij deze oorlog.
De Memorial.
Na de film, stappen we op de boot die ons naar de Memorial brengt.
Zo is de Memorial gepositioneerd boven het gezonken schip.
Het meest indrukwekkende deel van Pearl Harbor.
Iedereen loopt er zeer respectvol, netjes en waardig rond. Dat vinden we heel bijzonder.
We lopen eerst naar de achterste ‘kamer’ waar alle 1177 namen van overleden mannen op een grote witte muur zijn opgesomd. Daar worden we wel stil van.
De namen van de 1177 omgekomen mensen.
Daarna lopen we terug om aan weerskanten van de Memorial te kijken naar de resten van de Arizona die je in het water ziet liggen. Sommige onderdelen van de boot steken nog boven water uit, waaronder de ronde koepel waar de grote kanonnen op hebben gestaan.
Hier stonden de kanonnen op.
Op een andere plek kunnen we het schip onder ons, onder water zien liggen.
Onder ons zien we het gezonken schip.
We hadden gehoord dat sommige lichamen nog steeds niet geborgen zijn uit het schip, dus het schip is in feite nog steeds een begraafplaats voor de mannen de er toen omkwamen.
En dan, de Black tears. Dat is bijzonder hoor. We kijken naar het water en heel langzaam en heel traag komt de ene na de andere oliedruppel boven water. Op het moment dat zo’n druppel boven komt, verspreidt deze zich en creëert mooie kleuren in bizarre vormen op het water. Olie, uit de olietanks van dit schip. Bijzonder hoor!
USS Missouri.
We nemen de boot terug naar de vaste wal en kopen meteen 2 tickets voor de bezichtiging van de USS Missouri. Dit schip lag toen ook voor anker in de haven maar is opgeknapt. We willen, na het gezonken schip, nu een schip zien zoals de Arizona er toen uit gezien moet hebben.
Eigenlijk kunnen we praktisch meteen al mee met de bus van 15.30 uur. De USS Missouri ligt afgemeerd bij Ford Island, waar nu een complete militaire basis op is gevestigd. De bus brengt ons naar de Missouri waar we een korte rondleiding krijgen.
Op dit schip schijnt de overgave van Japan destijds getekend te zijn.
Op deze plek is de overgave van Japan getekend.
Het schip heeft tot een aantal jaren geleden nog gefunctioneerd, zelfs bij de Gulf War.
Na de rondleiding lopen we door de ruimtes waar de manschappen verbleven, waar ze sliepen en aten.
Het postkantoor in de USS Missouri.
Waar ze waarschijnlijk ook waren toen de Arizona getroffen werd, waar ze volledig kansloos waren toen het schip in 9 minuten zonk. Het was ook goed om hier rond te lopen, want nu wordt het plaatje in ons hoofd pas goed compleet.
Eén van de laatste bussen, die van 16:45 uur, brengt ons terug naar het Visitor Center.
Terug.
In een behoorlijk drukke avondspits rijden we terug naar ons hotel.
Klik hier voor de kaart van O’ahu.