Lewiston (ID)

De reis naar Lewiston.

Om 10:30 uur rijden we weg uit Missoula op weg naar Lewiston. Het is heerlijk reisweer.

We zijn vergeten dat we terugkeren naar de Pacific tijdzone en dat de klok op de grens van Montana en Idaho een uur terug gezet wordt. Daarmee winnen we dus een uur en wordt het rustige opstaan tempo van vanmorgen helemaal gecompenseerd. Toch mooi meegenomen.

Al snel rijden we de Northwest Passage Byway op. Deze highway begint bij de Lolopas en eindigt helemaal in Lewiston. We rekenen uit dat we vandaag tussen de 175 en 200 km aan 1 stuk door het bos gaan rijden!

Bestaat er nog échte wildernis?

We rijden de hele weg langs de Clearwater river waarvan de zuidkant volledig ontoegankelijk is en op de informatieborden echte wildernis genoemd wordt.

In eerste instantie zien we aan de andere kant van de weg waar we op rijden, voornamelijk naaldbossen. Als we wat verder zijn, worden het loofbossen. Het bos aan die andere kant van de rivier, dat de Amerikanen ‘wilderness’ noemen is 1 miljoen acres groot. Dat is iets meer dan 4000 km² (provincie Groningen is 3000 km², zuid-Holland is 3500 km², noord-Brabant is 5000 km²).

Dit bos is ‘best groot’.

Het bos aan ‘onze’ kant van de weg is 6500 km². Bij elkaar heb je dan dus een bos van 10.500 km². Dat is best een groot bos. Als je dat op Nederland legt, dan is dat een kwart van Nederland! Een kwart van Nederland is dan bos, met 1 weg er doorheen en een paar huizen. Dat is in ons land vandaag de dag niet meer voor te stellen.

Vol verbazing over deze grootsheid van de natuur hier, rijden we ontspannen door. Steeds maar weer bos, alsmaar schitterend bos, na elke bocht weer mooi bos. Als we de oppervlakte van de bossen van de staat Idaho die aan elkaar liggen bij elkaar optellen dan kom je op 51.000 km². Dat is dus groter dan de oppervlakte van heel Nederland.

Het is wel een vermoeiende rit, want we kunnen niet ‘zomaar’ doorrijden (op de cruise control), maar het is heel bijzonder.

Van Montana naar Idaho.

Het eerste stukje van deze weg gaat nog door de staat Montana. Dit stuk rijdt wel lastig omdat er veel losse steenslag op de weg ligt, maar als we in Idaho zijn, is de steenslag weg en gaat het rijden een stuk makkelijker.

Tegen 12:30 uur (Pacific time) krijgen we honger. We zien een turn-out waar bij staat ‘River access’.

Dat betekent dat er picknick tafels staan onder de bomen met zelfs barbecue plaatsen waar het hout al bij ligt. Super goed. We eten daar heerlijk onder de bomen aan de rivier. Als we onze boterhammen op hebben, lopen we nog even naar de rivier. Het is best bijzonder om daar zo aan de rivier te staan.

Hoe verder we komen, hoe breder de rivier wordt. We stoppen en rusten veel want buiten is het aardig warm geworden. Als we in Lewiston aankomen is het al over de 30 graden.

Pas op!!

Vlak voordat we de rivier achter ons laten en we Lewiston inrijden, springt er plotseling van de rechterkant van de weg een hert over de omheining zo de weg op. Dat is best schrikken en we kunnen gelukkig op tijd remmen, maar als we net iets eerder waren geweest dan had dat hert ook zomaar op de motorkap of door de voorruit kunnen vliegen. Dat gebeurt gelukkig niet.

Om 15:30 uur rijden we de oprit van het hotel in Lewiston op.

Indianen.

Als we aan het einde van de middag op de patio van het hotel genieten van het uitzicht, raken we aan de praat met een mevrouw die ons vertelt dat haar geadopteerde, gehandicapte zoon vorige week vermoord is. Morgen wordt de as voor een deel begraven. Haar zoon was een indiaan. Als we dat horen praten we met haar over de indianen. We vragen haar hoe dat nou zit met de reservaten waar de indianen leven. Zouden wij daar bijv een huis mogen kopen?

 

Reservaten.

De reservaten zijn destijds aan de indianen gegeven in ruil voor het land dat ze opgaven. Deze reservaten zijn eigendom van de indianen. Er is (nog steeds) een hiërarchie. Het opperhoofd, zoals wij dat kennen, heeft nu de bevoegdheden die zitten tussen een burgemeester en een gouverneur. Het land van de indianen blijft nadrukkelijk ván de indianen. De boerderij van haar zoon kan niet aan haar gegeven worden, want zij is niet indiaans. Het land van haar zoon gaat dan ook weer terug naar de stam.

Wij vertellen van onze negatieve ervaringen met indianen in Monument Valley (in 2009) waar we het gevoel hadden dat we afgezet werden als we met een indiaan een excursie zouden afspreken. Haar ervaringen zijn eigenlijk ook behoorlijk negatief. Zij vertelt dat ze ook wordt afgezet door indianen.

Probleem met alcohol.

Het alcoholprobleem, dat wij constateerden, is een heel groot probleem voor de indianen. Ze vertelt dat veel indianen een alcoholverslaving hebben. Veel indianen verdienen hun geld met gewone banen, maar ze vertelt dat haar zoon met farmen in een jaar soms maar $ 2000,- verdiende. Dat is natuurlijk veel te weinig. Indianen hebben het erg moeilijk, laat ze doorschemeren.

Goede herinneringen ophalen.

In de loop van de verdere avond horen we dat zij en de rest van de aanwezige familie allemaal mooie of opmerkelijke dingen vertellen over de overleden zoon Bill. Er wordt gelachen en iedereen draagt zijn steentje bij aan het ophalen van alle goede herinneringen.

Lewis and Clark.

In Helena, tijdens de boottocht door de Gates of the Mountain, hoorden we voor het eerst het ongelofelijke verhaal van de expeditie van Lewis en Clark.

De stad Lewiston, waar we nu zijn, is gesticht in 1861 en men zegt dat de stad genoemd is naar Meriwether Lewis.

Hells Gate State Park.

Eén van de tips van het reisbureau was om vanuit Lewiston de Hells Canyon te bezoeken. We zoeken dit uiteraard uit, maar het blijkt dat we 2 uur in de auto moeten zitten om daar te komen. Daar hebben we, zeker na de vele kilometers die we al gereden hebben, geen zin in. In Lewiston zelf, is echter ook het Hells Gate State park. Daar rijden we met TomTom vlot naartoe. Bij het Lewis & Clark Discovery center gaan we eerst naar binnen.

Lewis en Clark.

Overal in deze streek, en op de weg hier naartoe, zie je de namen Lewis en Clark. We wisten er eerst niks van, maar gisteren haalden we een brochure met het verhaal van deze 2 mannen.

Zoals we bij de boottocht door de Gates of the Mountain, bij Helena, al schreven, zijn begin 1800, Lewis en Clark in opdracht van president Jefferson een doortocht gaan zoeken van het oosten van Amerika naar de oceaan aan de westkust. Deze tocht zou een helse tocht worden. De brochure beschrijft heel aardig wat ze meemaakten. We hadden gisteren de brochure goed gelezen, dus is het verhaal van het Lewis & Clark Discovery center behoorlijk bekend.

Film over Lewis en Clark.

Als we het Discovery center in lopen bekijken we eerst de grote kaart waarop getoond wordt hoe en waar de expeditie heeft gelopen. Daarna bekijken we een film over de tocht die ze aflegden. Het is interessant om weer een stuk van de Amerikaanse geschiedenis te leren.

Als we de film bekeken hebben, stappen we weer in de auto en rijden het State park een klein stukje verder in. Op het kaartje dat we kregen, staat aangegeven dat we ook allerlei wandelingen kunnen maken, maar daar hebben we beiden gewoon geen energie voor. Daarnaast wordt het vandaag aardig warm, tegen de 33-34 graden.

To the beach.

We zien op het plattegrondje dat er ook een beach is. Die beach zoeken we op en blijven vervolgens bijna 5 uur op dit strand.

We zoeken een plek op het zand uit onder een grote boom die lekker veel schaduw geeft. Er staat een lekker windje dat zeker in het begin nog redelijk verkoeling geeft. Het is niet echt heel rustig want op het water en op de weg aan de andere kant van het water is nogal wat ‘verkeer’, maar het is ook knus: de kinderen spelen gezellig in het water en de ouders spelen óf mee of zitten in hun stoel rustig toe te kijken.

Rond 5 uur vinden we het genoeg en pakken de spullen in. Op de terugweg rijden we langs de SafeWay waar we een heerlijke warme kip kopen.