New Orleans (LA)

De reis naar New Orleans.

De rit van St.Martinville naar New Orleans is best kort. maar ook wel wat bumpy en hobbelig. Zou de staat Louisiana, waar we nu doorheen rijden, minder geld uitgeven aan de wegen?

We hebben gezien dat vanavond een Glenn Miller orkest op gaat treden inclusief een avondeten in het National World War II museum. Daar het museum hier net 20 minuten lopen van het hotel is, besluiten we eerst maar eens naar het museum toe te lopen om te onderzoeken of er überhaupt nog kaartjes voor de show zijn.

We hebben geluk, want als wij bij de balie staan, blijken er net 2 afzeggingen binnen gekomen te zijn.

Glenn Miller Big Band.

Hieronder wat informatie over de show die we gaan zien:

The Victory Big Band presents “Glenn Miller: In the Mood”
Our 17-piece Victory Big Band pays tribute to one of the best-selling recording artists from 1939 to 1943, leading one of the best known “Big Bands”. Featuring In the Mood, American Patrol, Chattanooga Choo Choo, String of Pearls, Tuxedo Junction, Moonlight Serenade, Little Brown Jug, Pennsylvania 6-5000 and more. Add spectacular dining by Chef John Besh and the American Sector restaurant for the ultimate experience!

Als we de kaartjes hebben betaald, lopen we richting The French Quarter. Dit is het oude gedeelte van New Orleans. In het oude gedeelte is heel veel te doen en we willen er eigenlijk eerst meteen een Visitor Center bezoeken om meteen wat meer info te krijgen over wat we kunnen doen, wat we beter niet kunnen doen, hoe we ons het beste kunnen voortbewegen (lopend of met het openbaar vervoer), en allemaal van dat soort basale vragen.

Met een plattegrondje van de binnenstad lopen we snel en gemakkelijk naar het oude centrum. In een Visitor Centre nemen we stapels folders en brochures mee over van alles en nog wat. Dat geeft genoeg stof tot lezen, voor als we terug op de kamer zijn.

Rond de klok van 18:20 zijn we aanwezig in de zaal. We krijgen een tafel toegewezen. Op de tafel ligt het menu met daarop een aantal zaken waar we uit kunnen kiezen. Verder staat er voor ieder een glas lekker koud water, een koude iced-tea en nog wat brood.

Eerst een (lichte) maaltijd.

De maaltijd is een vrij lichte maaltijd. We snappen niet zo goed waarom, maar als de show begint, wordt dat snel duidelijk!

De show wordt aan elkaar gepraat door 1 van de zangers van het koor. De geschiedenis van Glen Miller wordt verteld en telkens voorzien van muziek. Al na het eerste nummer, zijn er al meteen heel veel dansparen op de dansvloer, waar wij direct aan zitten en snappen we meteen waarom de maaltijd niet zo zwaar was. Als je zwaar getafeld hebt, danst dat niet zo fijn. Als het eten allemaal wat lichter valt, beweeg je je makkelijker.

Het is echt GEWELDIG! Schitterende muziek in een perfecte sfeer. Het publiek is wel iets ouder, maar je ziet zelfs de oudste mensen nog over de dansvloer schuifelen. Bij de oudsten zijn zelfs enkele WO-II veteranen. Die dansen niet meer zo heel erg op de maat en niet zo heel actief, maar ze zingen en genieten intens van de muziek.

Dansles?

We hebben eigenlijk allebei een beetje spijt dat we geen danslessen hebben gehad.

Rond half 10 is de show afgelopen en lopen we weer naar buiten. Op het moment dat we buiten komen, beslaan onze brillenglazen. In veel Amerikaanse restaurants wordt de airco behoorlijk ‘hoog’ gezet: het is in die restaurants dan écht aardig frisjes. Dat is dus vanavond ook zo. Aan het einde van de avond blijkt onze kleding niet helemaal geschikt te zijn voor de temperatuur in het restaurant.

WW-II museum.

De volgende dag lopen we rond kwart voor 11 naar het WWII museum. Dit museum wordt ook wel het DDay museum genoemd. We willen zien hoe deze oorlog door de Amerikanen gezien werd.

Bij binnenkomst komen we in een grote hal met aan het plafond hangend verschillende voertuigen waaronder een Dakota C47 ( de Skytrain). Ook zijn er verschillende amfibieboten. Daar zit een veteraan bij die ons alles vertelt over deze houten boten (met metaalkleurige verf) die ontworpen waren door een botenbouwer uit New Orleans: Higgins. Eisenhouwer schijnt later te hebben gezegd dat de oorlog niet gewonnen had kunnen worden zonder deze boten. Higgins schijnt de landingsboten zelf te hebben ontwikkeld want voor die tijd waren er nog geen boten die mensen én materieel aan land konden brengen op het strand.

De tentoonstelling.

Daarna lopen we door en willen we de tentoonstelling gaan bekijken. De mevrouw bij de ingang vraagt uit welk land wij komen. Als we vertellen dat we uit Nederland komen, stelt ze ons voor aan een veteraan die als paratrooper op Nijmegen was gedropt. We hebben heel aardig met hem staan praten. Het was een erg mooie ontmoeting.

We lopen de tentoonstelling in- waar je overigens niet mag filmen. De tentoonstelling laat ons toch een ander beeld zien dan wij in Nederland kennen van de oorlog. In Europa is er de onderdrukking door de Duitsers, de Jodenvervolging, het verzet, en de bevrijding door de geallieerden.

WWII met een Amerikaanse blik.

In deze tentoonstelling wordt gekeken vanuit het Amerikaanse standpunt. Dus wordt duidelijk gemaakt op welk punt de oorlog voor de USA begon: met de aanval op Pearl Harbor.

Ook dat de Pacific War- het deel van de oorlog dat tegen Japan werd gevochten- zeker zo’n wezenlijk onderdeel van de oorlog is als die in Europa werd bevochten.

Ook komt aan bod dat de Amerikanen in de begindagen van de oorlog behoorlijk hebben moeten inleveren: alles is gericht op de soldaten die naar de oorlog gingen. Er was toen trouwens een dienstplicht in Amerika, men moest dus gaan vechten.

We zien dat er spaarzaam moest worden omgegaan met rubber, blik werd gerecycled en veel werd gerantsoeneerd zoals suiker. De suiker was nodig voor de chocolade die de soldaten in hun rantsoen hadden.

Het is echt een goede tentoonstelling met veel aanschouwelijk materiaal, veel persoonlijke items van soldaten en veel authentieke inbreng van soldaten. Echt mooi.

Het is er trouwens opmerkelijk druk.

De New Orleans Jazz Wizards.

Na de lunch, lopen we de grote hal weer in van het museum en daar is een Jazz band, de New Orleans Jazz Wizards, aan het spelen.

Er wordt weer veel en enthousiast gedanst. Het is erg leuk om er even te kijken. Als de band klaar is met spelen, wordt er een grote tafel naar voren gereden. Het blijkt dat de zanger, trompettist en bandleider kort geleden 100 jaar te is geworden. Op de tafel staat een doos met daarin een super grote taart. Na een vrolijk ‘Happy birthday’ wordt de taart aangesneden en verdeeld onder de gasten.

Terug naar de tentoonstelling.

Na dit feestelijke gebeuren in de grote hal, lopen we de tentoonstelling weer in. We beginnen waar we voor de lunch waren geëindigd; bij D-day. Bijzonder zijn de heel gedetailleerde kaarten (top-secret) die zijn gemaakt van de stranden van Normandië. Daar was tot in het kleinste detail op ingetekend waar wat op het strand lag, hoe hoog de vloed en eblijn was, waar duinopgangen waren etc. Logisch dat dit allemaal was gemaakt, maar het was ook bijzonder om het daar te zien hangen.

Als we het Europese gedeelte van de 2^de Wereldoorlog hebben gehad, gaan we naar het gedeelte van de oorlog in de Pacific. Dat is voor ons allemaal een stuk onbekender omdat we dat ‘verhaal’ minder goed kennen. Ook hier weer veel info en veel persoonlijke items van soldaten: heel klein geschreven dagboekjes van krijgsgevangenen van de Jappen-kampen. Heel indrukwekkend hoor. Uiteindelijk komen we bij het gedeelte waar verslag gedaan wordt van de 2 atoombommen die gegooid zijn. Daar word je wel even stil van hoor.

Inmiddels is het toch al tegen 3 uur en we beginnen behoorlijk moe te worden. Niet alleen fysiek moe, maar ook geestelijk van alles wat we (weer) gezien hebben.

De Riverwalk.

Als we in het hotel, een uurtje rustig hebben gezeten willen we terminal van de grote cruiseschepen eens zien. Ons hotel kijkt namelijk uit op de terminal voor deze grote schepen. Gisteren zagen we de grote schoorstenen van een cruiseschip en vanmorgen lag er alweer een andere.

We lopen heel rustig door de Riverwalk. Op een gegeven moment komen we bij een tentje dat The Fudgery heet. Voor dit zaakje staat een grote menigte die mee staat te joelen. Wat blijkt: in het zaakje staat een gigantische donkere neger fudge te maken. Tijdens dat maken van de fudge, op een grote witte marmeren tafel, wordt er een hele show opgevoerd. Heel grappig. Het publiek wordt ingeschakeld en moet op commando mee joelen: “If I say ‘I get it’ you say ‘I got it’. If I say ‘I got it’ you say ‘I get it’, have you got that?’ Het publiek moet mee zingen en met de handen bewegingen maken, terwijl deze man fudge aan het maken is. Je mag er van proeven als je je rechterhand boven je hoofd houdt. Als je geen hand boven je hoofd houdt word je aangesproken, als je je verkeerde hand uitsteekt ben je helemaal de pineut. Heel grappig. Als er echt geproefd gaat worden, lopen we door omdat we niet zo dol zijn op de super machtige fudge.

Bij een New Orleans Visitor Center kopen we 2 tickets voor morgenochtend voor een guided tour naar St.Louis, cemetery No. 1. De tour gaat met een organisatie ‘Haunted history tours’. Het lijkt ons in eerste instantie een beetje een obscuur clubje maar de mevrouw van het Visitor Center is er echt heel enthousiast over.

Haunted History’s Cemetery tour.

De geboekte cemetery tour begint om 10 uur. We willen er in een rustig naar toe lopen dus lopen we om even over 9 uur bij het hotel weg in de richting van de French Quarter.

Precies om half 10 zijn we bij The Haunted History’s Cemetery Tours en om precies 10 uur lopen we met onze gids Renée en de rest van de groep richting het St.Louis Cemetery no. 1. Renée blijkt wel grappig. We kunnen helaas niet alle grappen, in snel Amerikaans, begrijpen, maar 60% pikken we toch op.

New Orleans was 1 groot moeras.

Renée vertelt dat New Orleans was gesticht door de Fransen die er in eerste instantie alleen maar hun veroordeelden en criminelen naar toe stuurden. Niemand wilde immers wonen in een gebied dat eigenlijk alleen maar 1 groot moeras was vol met alligators, slangen en enge ziekten. De eerste bewoners van deze stad waren dus niet echt bewoners die hier graag wilden zijn.

Buiten de stad was het dus 1 groot moeras. De Mississippi liep dwars door de stad en alleen in de stad was de grond iets hoger. Het was dus lastig om de inwoners die overleden te begraven. Na een flinke regenbui kon het zomaar gebeuren dat oma, gisteren begraven in de grond en verzwaard met oude geweren en andere zware spullen, toch opeens voorbij kwam drijven: “There goes grandma!”

Bóven de grond begraven!

Men kwam er dus snel achter dat het begraven bóven de grond moest gebeuren. De ruimte was echter beperkt want niet overal zat je boven sea-level. De rivier de Mississippi stroomt door de stad en die zorgde ook voor veel water. Voor de overledenen moest een kuil gegraven worden, tot je bij het grondwater kwam, en dat was al vrij spoedig, waarna de overledene in het graf gelegd werd in een kist die met allerhande materiaal (veelal oude wapens) verzwaard was om te voorkomen dat de kist te snel weer boven kwam drijven (“Raising the dead”).

Al luisterend naar mooie beeldende verhalen lopen we door een wijk die in het verleden helemaal een begraafplaats was geweest. Als de ruimte al snel te beperkt wordt, wordt deze begraafplaats opgedoekt en verder naar buiten de stadskern verplaatst.

De Cemetery-shop.

Op een gegeven moment wees Renée ons op een kerkje. Dat was de Cemetery-shop. Deze ‘shop’ grensde aan de achterkant aan het kerkhof. In deze shop zien we leuke oorbellen met het symbool Fleur de Lis, van Orléans (in Frankrijk). De volgende tekst gaat hierover:

Fleur de Lis means flower of the lily and is a stylized design of the lily, present in threefold petals. The Acadian flag has three Fleur de Lis on a blue field wich represents the French origin of the Acadians. Traditionally, the Fleur de Lis has been used to represent French royalty and is strongly associated with St.Louis IX, King of France and Patron of the City of New Orleans. The Fleur de Lis is a state symbol of Louisiana and is associated with many cities having French heritage including New Orleans, Lafayette, and Natchitoches and others.

De begraafplaats doet ons erg denken aan de begraafplaatsen die we in Frankrijk hebben gezien, maar nu veel meer vervallen. Het is goed dat we een gids bij ons hebben, want anders waren we er al heel snel weer vanaf geweest.

We zien alle soorten graven: van heel vervallen, oud en zonder enig opschrift tot een hypermodern graf in de vorm van een metershoge piramide. De begraafplaats wordt immers nog steeds gebruikt. Er is, sinds het piramidegraf, zelfs een ‘welstandscommissie’ die aanvragen voor ontwerpen van graven moet keuren.

Heel frappant vinden we het verhaal dat je graven kunt húren. Voor de tijd van 1 jaar en 1 dag kan je dan iemand begraven in een ruimte in een muur. Daarna wordt het graf geruimd. Vreemd!

Voodoo Queen Marie Laveaux.

We zien ook het graf van Marie Laveaux. Deze vrouw wordt beschouwd als de Voodoo Queen. Door alle Afrikaanse invloeden van de slaven die uit Afrika waren gehaald, was er een levendige voodoo-cultuur ontstaan.

Het graf van deze vrouw was dan ook heel rijk versierd door allerhande aanhangers. Men meende dat een eigen wens uit zou komen als men 3 kruizen tekende op het (witte) grafhuis. Het grafhuis is dus ook bezaaid met telkens 3 getekende kruisjes.

Het is toch een vreemde begraafplaats hoor. Wel wat rommelig maar toch ook apart. Renée vertelt dat er een tijdje geleden geld was vrijgekomen (uit 1 of andere hoek) waarmee een aantal graven zijn opgeknapt. De goedkoopste manier van opknappen was een pot (watervaste) latex kopen en schilderen maar. Dat deze methode niet afdoende is, is duidelijk aan een aantal op deze manier ‘opgeknapte’ graven te zien. De veel duurdere methode is het restaureren van de graven. De muren van de grafhuizen en vooral het dak worden dan stukje voor stukje opgeknapt. De op deze manier opgeknapte graven zien er, uiteraard, veel fraaier uit.

Als de excursie afgelopen is, brengt Renée ons weer terug naar het begin, in de French Quarter.

French quarter self-guided walking tour.

Na de interessante Cemetery tour willen we nog een self-guided tour door het oude gedeelte van New Orleans lopen. Na een heerlijke lunch bij The Green Goddes Restaurant beginnen we onze French quarter self-guided walking tour. Het restaurant waar we aten, blijkt vlakbij het begin van de tour te liggen.

De tour door dit heel oude gedeelte van New Orleans is heel aardig. De Franse en Spaanse invloeden worden heel aardig beschreven en zijn ook echt herkenbaar. We zien heel veel schitterende smeedijzeren hekwerken om allerlei balkonnetjes.

Echt heel fraaie, soms handgevormde, galerijen. De galerijen zijn in veel gevallen ook schitterend versierd met mooie grote hangpotten met groene planten. Ook zijn de balkons versierd met allerhande slingers. Slingers die we ook op het graf van de Voodoo Queen hadden gezien.

Veel muziek.

Heel leuk vinden we het, dat de straatjes her en der opgeluisterd worden door allerhande kleine bandjes. Het doet een beetje denken aan de jazz-dagen in Eindhoven, als er in de binnenstad ook allemaal kleine bandjes spelen.

Het peil is hier in New Orleans echter vele malen hoger. Al improviserend spelen deze lui de sterren van de hemel. Bij een clubje mannen gaat op een gegeven moment een vrouw meezingen. We denken eerst dat deze vrouw (permanent) bij dit groepje hoort, maar dat blijkt niet het geval te zijn. Ze fietst even later gewoon door. Geweldig. Een heerlijk (warm) sfeertje is dat.

De oudste in gebruik zijnde kathedraal.

We kijken ook nog in een kerk. Deze kerk blijkt een kathedraal te zijn en is de oudste nog steeds gebruikte kathedraal in de gehele VS.

In 1718 is de eerste kerk hier gebouwd maar deze is in 1722 door een orkaan verwoest. De kerk die erna werd gebouwd heeft het ongeveer 75 jaar uitgehouden voordat deze door vlammen is verwoest. De kerk die er nu staat dateert van 1850.

Op driekwart van de wandeling, worden we moe. Echt moe. Bij the French Market, een former American trading Post on the banks of the Mississippi river, die al sinds 1791 op deze plaats staat, breken we de wandeling af en lopen heel rustig, winkeltje in en winkeltje uit, in de richting van ons hotel.

Als we zo’n 3 blokken van ons hotel verwijderd zijn, krijgen we nog een werkelijk enorme wolkbreuk op ons hoofd. Met de kwetsbare spullen in een paar goede plastic zakken, lopen we in de stroooooomende regen en dat is best leuk eigenlijk. Het wordt pas koud, als we het hotel in lopen want daar staat natuurlijk de airco gewoon aan.

The Garden District.

De volgende dag, lopen we tussen kwart over 10 en half 11 weg bij het hotel. We hebben gisteren the French Quarter gezien en doorkruist. Nu willen we het Garden District zien. We lezen dat dit echt een totaal ander beeld geeft van New Orleans.

Met de Streetcar.

Om er te komen willen we met de zgn. Streetcar gaan. De Streetcar blijkt een combinatie van een trolleybus en een tram. De Streetcars rijden al heel lang in New Orleans en na Katrina, de orkaan die hier zoveel heeft verwoest, heeft het heel lang geduurd voordat de Streetcars weer reden. Alle bovenleidingen moesten namelijk vervangen worden.

Een dagkaart voor het openbaar vervoer in New Orleans kost $ 3,- per persoon. Daarvoor kunnen we dan de hele dag in alle openbaar vervoer rijden. Niet duur.

Self Guided Tour.

De rit naar het Garden District is maar kort. Bij het Visitor Center halen we een Self Guided Tour door het Garden District. We krijgen er ook een adressenlijstje van de beroemdheden die in het Garden District hun huis hebben. Zo zouden Nicolas Cage en Sandra Bullock een huis hebben waar we langs kunnen lopen.

Met onze Self Guided Tour gaan we rustig rondlopen. We hadden ’s morgens gezien op Weather Yahoo dat het, rond de klok van 9:15 uur, al 32 graden was maar dat het zou voelen als 38 graden (door de luchtvochtigheid van 77%). Gedurende de dag zou de temperatuur nog verder stijgen.

Het is wel erg warm, maar als we een bejaarden-tempo aan kunnen houden, is het goed te doen.

Schitterende wijk.

Het Garden District is echt een totaal andere ervaring dan The French Quarter. De 2 wijken liggen vrij dicht bij elkaar, maar het is echt een totaal andere ervaring. Schitterende huizen met heel veel historie.

Mooie gazonnetjes onder grote oude bomen. Huizen met rondom een mooie porch waarop schommelstoelen staan en waarboven je de ventilatoren rustig ziet draaien. Heel mooi versierde hekwerken rond het huis. Schitterende oude, hobbelige trottoirs. Huizen van hout en huizen van steen (die dan weer toch van hout bleken te zijn, maar waar het hout beschilderd is alsof het steen is). Huizen die opgebouwd zijn uit lange planken die horizontaal dakpangewijs over elkaar zijn geplaatst, of waar het huis is opgebouwd met kleine houten lijtjes. Heel apart. Huizen in alle kleuren van de regenboog tegen een, overwegend, mooi diep blauwe lucht.

Huis van plantage eigenaar.

Bij 1 huis lezen we dat het huis van een plantage eigenaar was geweest. Om het huis staat een smeed ijzeren hek. Als we goed kijken zien we dat alle verticale spijlen van het hek, maïsplanten zijn die omhoog groeien. Om de paar meter is een maïsplant ‘uitgegroeid’ met een grote knop. Heel erg mooi.

We bekijken het huis van Sandra Bullock uitgebreid. We zien haar helaas niet zelf. Het huis van Nicolas Cage kunnen we niet vinden. Dat is nog wat verder lopen dan waar we energie voor over hebben. Het piramidegraf dat we gisteren op de cemetery St.Louis zagen (en waar Renée nogal op afgaf), was trouwens van hem. Hij heeft dat plot gekocht en er, alvast, dat (vreemde) graf laten plaatsen.

Lafayette cemetery no.1

Midden in de wijk ligt ook weer een begraafplaats: Lafayette cemetery no.1. Die willen we natuurlijk toch ook even bekijken. We willen even zien wat de verschillen zijn met de begraafplaats in The French Quarter van gisteren.

We wanen ons nu echt bijna letterlijk op een Franse begraafplaats. Heel mooie laantjes, veel goed verzorgde graven, meer schaduw als op de andere begraafplaats, veel huisjes, toch ook wel wat vervallen graven maar vele malen minder dan gisteren, geen fotootjes van overledenen (zoals we die in Frankrijk veel zien) en wel veel aparte versieringen van bijvoorbeeld mensen die een Woodworker waren. Bij de Woodworkers staat een soort stenen boomstam naast het graf.

We lopen hier heel rustig rond. We zien mooie dingen hoor. Verschillende grote verzamelgraven van, denken we, complete firebrigades. Je ziet dan een ‘gebouwtje’ met er boven een oude brandweerwagen en dan 12 graven in in 3 rijen van 4. Wat zou daar gebeurd zijn?

Er hangt een serene rust en iedereen loopt er met gepaste eerbied door en overheen. Het is goed om ook deze begraafplaats te bekijken.

Met de Streetcar rijden we naar de French Quarter waar we nog wat winkelen waarna we terug gaan naar het hotel.

New Orleans is een bijzondere, muzikale en sfeervolle stad. Goed dat we hier waren!