Van Nashville naar Memphis.
De reis van Nashville naar Memphis is ongeveer 350 km. Rond half 4 zijn we bij het hotel.
Na het eten, kopen we on-line 2 kaartjes voor Graceland waar we morgen naartoe willen. Hieronder wat informatie over Graceland:
Graceland is a large white-columned mansion and 13.8-acre (5.6 ha) estate that was home to Elvis Presley in Memphis, Tennessee. The mansion is located at 3764 Elvis Presley Boulevard in the vast Whitehaven community about 9 miles (14.5 km) from Downtown and less than four miles (6 km) north of the Mississippi border. Currently it serves as a museum. It was opened to the public on June 7, 1982.
We zijn benieuwd!
Graceland.
De volgende ochtend gaan we even voor 10 uur op pad naar Graceland. Het hotel ligt klaarblijkelijk erg gunstig t.o.v. ons hotel want we rijden er vlot in 18 minuten naartoe.
Het is bij het parkeren al opvallend rustig en dat blijft het maar komt dit door de zondag? We weten het niet maar het is natuurlijk prima want nergens zijn er rijen met wachtende mensen. We hebben kaartjes gereserveerd maar dat blijkt vandaag dus niet nodig.
Naar The Mansion.
We staan kort in de rij waarna we met een busje en een headset op naar The Mansion rijden aan de overkant van de weg. Die koptelefoon geeft telkens info als we bij de diverse kamers komen in dit grote huis van Elvis Presley.
De woonkamer in Graceland.
Mooie luxueuze kamers met een aparte, haast serene sfeer. We genieten ervan en nemen de tijd om er rustig rond te lopen. De filmcamera moet helaas ingeleverd worden, maar foto’s kunnen we wel maken. De reden hiervoor is dat er in en om het huis heel veel unieke livebeelden van Elvis te zien zijn.
De grote opnamestudio van Elvis.
Her en der zien we de pakken die Elvis heeft gedragen tijdens optredens. Dan zie je pas hoe groot deze man écht is geweest en groot niet alleen in de betekenis van beroemd maar ook qua lengte.
Het graf van Elvis.
Het graf van Elvis Presley.
Rond 12 uur staan we voor het graf van Elvis in de tuin van zijn huis. Dat is toch best bijzonder. Het is helemaal niet druk en dat komt de goede sfeer alleen maar ten goede.
Daarna gaan we naar verschillende tentoonstellingen. De auto’s van Elvis bijvoorbeeld: diverse Rolls Royces , de roze Cadilllac enz.
Ook kijken we in de 2 privé vliegtuigen van Elvis en verder in tig veel winkeltjes met Elvis memorabilia.
Gedenkwaardig.
Het is een bijzonder bezoek hoor. De man heeft veel voor de muziekgeschiedenis betekend en om dan rond te lopen in het huis waar hij heeft gewoond, waar hij toch ook gelukkig moet zijn geweest, was mooi.
We hebben in alle rust door zijn huis kunnen lopen en door de ruimtes waar hij heeft gewerkt en hebben toch ook een iets andere Elvis gezien dan we gewend waren. Zo heeft hij veel giften gedaan aan heel veel goede doelen: armlastige mensen, de kankerstichting, kindertehuizen etc. De getekende checks waren (allemaal) opgehangen. We hebben echt het idee dat Elvis de roem en de rijkdom niet goed heeft kunnen verwerken. Hij had meer dan genoeg geld en probeerde daar gelukkig door te worden. Dat is niet goed gegaan en is hij veel te jong overleden.
Rond 14:30 uur rijden we weer terug naar het hotel.
Downtown Memphis.
De volgende ochtend, na het lekkere ontbijt rijden we richting Downtown Memphis want we willen vandaag in het oude gedeelte van Memphis kijken naar waar de blues – muziek gemaakt en gespeeld wordt.
Met TomTom rijden we er in een dik kwartier naartoe en parkeren de auto vlak bij het oude centrum.
Het oude Peabody hotel.
We lezen in een reisgids dat er in het oude Peabody hotel (85 jaar oud) zo’n 75 jaar geleden een traditie is ontstaan met eendjes die eigenlijk helemaal boven in het hotel wonen op het dakterras. Elke ochtend om 11:00 uur worden de eendjes onder begeleiding van The Duckmaster met de lift naar de begane grond gebracht waar ze, direct uit de lift over een rode loper naar hun vijvertje midden in de lobby waggelen. Om 17:00 uur gaat het proces precies andersom: dan waggelen deze (speciaal getrainde) eendjes uit hun vijvertje naar de lift waarna ze naar hun dakterras gaan. Tussen 11:00 en 17:00 uur staat er op het dakterras bij hun verblijf een bordje: “Gone to work in the lobby. Be back at 5.00 p.m.”. Dit willen we toch ook wel graag even meemaken.
Wachten op de eendjes.
We zijn precies op tijd in dit oude hotel maar we zijn alleen niet de enigen. Toch bemachtigen we nog een aardig plaatsje langs de rode loper en net als we 5 minuten staan te wachten, gaan de deuren van de middelste lift open. We staan uiteraard klaar met de filmcamera en met het fototoestel maar wat we ons niet gerealiseerd hadden is dat de eendjes niet rustig waggelend naar hun vijvertje (met fontein er boven) zouden lopen, maar heel snel de lift uit ‘stormen’. In een paar tellen is het spektakel voorbij en geef ze trouwens eens ongelijk, die eendjes. Wij zouden ook zo snel mogelijk langs ál die mensen willen lopen en in het lekkere water willen plonzen.
De eendjes van het Peabody hotel.
Als we de eendjes nog wat hebben bekeken nemen we de lift naar het dakterras om Memphis ook een keer van boven te bekijken.
Bealestreet.
Daarna lopen we richting Bealestreet. Bealestreet ligt voor een stuk in het oudste gedeelte van Memphis en aan deze straat liggen hele veel muziekcafé’s.
Op maandagochtend, als wij er zijn, is het een uitgestorven boel hoor. Er is praktisch niemand en veel zaken zijn gesloten. Er is dus niet zo heel veel aan.
De voorgevel van de winkel Schwab.
We hadden de reclame-zin van de zaak Schwab gelezen, die in 1876 gestart is: ‘If you can’t it find it here, you’re better off without it’. Die zaak willen we wel eens zien.
Dat is erg grappig. Echt van alles en nog wat in 2 hallen. Je kan het inderdaad zo gek niet verzinnen of het is er. We kopen er een paar grappige dingen.
Martin Luther King jr.
Aan het begin van deze vakantie, begonnen we in Atlanta en daar bezochten we het Martin Luther King memorial center. Daar lazen we dat dr. Martin Luther King jr. in Memphis was vermoord op 4 april 1968 op het balkon van het Lorraine Motel. Na de moord op dr. King is het Lorraine motel heel snel in verval geraakt. De motel eigenaar heeft de 2 kamers 306 en 307, waar dr. King verbleef, weten te behouden als een soort gedenkplaats voor dr. King. Na heel veel werk is het motel in 1984 omgevormd tot het National Civil Rights Museum. Het museum zelf heeft uiteindelijk op 28 september 1991 zijn deuren geopend en blijkt redelijk in de buurt van Bealestreet te liggen. We willen het National Civil Rights Museum graag bekijken.
De wandeling er naar toe, een wandeling die je in de VS uitdrukt in ‘blocks’ en die deze keer 4 blocks is, voert langs een heel vervallen en leeg gedeelte van Memphis. Hier lopen we eigenlijk helemaal niet graag.
Bij het motel.
Na ongeveer 15 minuten lopen, komen we de hoek om lopen en zien we het motel waar dr. King vermoord is.
Het balkon waar Martin Luther King is vermoord.
We herinneren ons nog beelden van de buitenkant van het motel en herkennen de buitenkant meteen. Dr. King stond, toen hij vermoord werd, op het balkon van zijn motelkamer op de 1ste verdieping en aan dát balkon hangt nu een hele grote witte krans. Onder dat balkon staan nog steeds de auto’s die er toen ook stonden.
Het museum zelf is onder, achter én tegenover het motel gebouwd. Het is buiten erg warm maar we krijgen allebei letterlijk kippenvel als we bij dat balkon staan. Op die plaats is een heel bijzonder mens dood geschoten. Een dag voordat hij werd neer geschoten zei hij: “I may not be there with you but I want you to know that we as a people will get to the promised land”.
Het National Civil Rights Museum.
We lopen het museum in en kopen kaartjes mét audio-tour. Bij een audio-tour krijg je een koptelefoon en een audio-apparaatje. In je koptelefoon krijg je informatie bij alles wat je ziet.
Het is echt een ongelofelijk goede tentoonstelling. Het hele proces van segregatie tot geweldloze integratie wordt in ongeveer 10 zalen verteld. Het hele verhaal wordt ondersteund door foto’s, teksten, videobeelden, standbeelden en objecten.
Niet voor te stellen!
Het is onmogelijk alles te vertellen (we lopen iets meer dan 2 uur eigenlijk ademloos door het museum) maar toch hieronder enkele opvallende zaken die ons heel erg bij blijven:
- Zwarte mensen moesten in de bus opstaan voor blanke mensen. Voor de zwarte mensen waren eigenlijk geen plaatsen in de bus. Een zwarte vrouw van 53 heeft op een gegeven moment besloten dat dit oneerlijk was en is op een ochtend, op weg naar haar werk, blijven zitten. Ze is uit de bus gesleurd door de politie en in de cel gezet.
- Zwarte mensen mochten niet in zgn. Diners komen. In een diner kan je een ontbijt, lunch en avondeten halen. Het is niet echt fastfood, je zit aan een tafel. Het is een soort friteszaak in Nederland maar dan zónder de frites. Eenvoudig eten, maar wel goed. Op een gegeven moment zijn zwarte mensen tóch een diner in gegaan. Ze werden niet bediend door de blanke bedienden daar .
- We zagen beelden van zwarte mensen in een diner. Een zwarte man zat op een kruk in de diner. Achter hem stonden blanke mensen die hun sigaretten uit klopten op het hoofd van de zwarte man, hun sigaretten uitdrukten op zijn wang en hem vervolgens van de kruk af trokken / sloegen. De zwarte man volgde het geweldloze verzet dat dr. King bleef verkondigen. Je niet verzetten. Onvoorstelbaar om dat te zien.
- We zagen een foto van 3 deuren. Het waren deuren van toiletten. Op 1 deur stond ‘Women’, op 1 deur stond ‘Men’ en op de laatste deur stond ‘Colored’.
- We zagen een gedeelte van een bus die totaal uitgebrand was. In de bus hadden zwarte mensen gezeten en de bus was aangevallen.
Protesten.
- We zagen beelden van hoe een geweldloze demonstratie van zwarten, op heel wrede manier uit elkaar geslagen werd. De burgemeester van de plaats had in de pers verkondigd dat de centrale regering van alles kon beslissen, maar dat hij in zijn plaats de baas was en dat hij wist hoe je dit soort betogingen moest aanpakken!
- Het hele proces van integratie heeft zo’n enorm lange weg moeten afleggen voordat het merkbaar werd. Al heel vroeg zijn er allerhande handtekeningen gezet en verdragen verkondigd, maar dat betekende nog niet dat het toen echt geregeld was. Dat duurde vervolgens nog jaren en jaren en jaren en jaren.
Opbouw van het museum.
Gaande de tentoonstelling lopen we heel langzaam omhoog. Steeds iets verder omhoog. De zalen cirkelen steeds om elkaar heen tot we, plotseling, bij de kamers en het balkon staan waar dr. King vermoord was. We schrikken gewoon want we staan dan een paar meter van de plek verwijderd waar een heel bijzonder mens vermoord is.
Het stuk beton, van het balkon, waar Dr. King op gevallen is, is verwijderd. Ervoor in de plaats is een nieuw stukje beton gelegd. De kamers waar hij verbleef zijn gereconstrueerd zoals ze er toen uit gezien hebben. We krijgen allebei een brok in onze keel als we daar staan. Zo onwerkelijk om zo dichtbij een zo gedenkwaardige plaats te mogen staan. De wereld is zo enorm veranderd met nu zelfs een zwarte president in het Witte huis!
Museum aan de andere kant.
Tegenover het museum, aan de andere kant van de straat, is ook nog een stuk museum en dat gaat over de moordenaar van dr. King. Door dat gedeelte van het museum zijn we nog wel even gelopen. Ze hebben er zelfs het geweer tentoongesteld waarmee dr. King is vermoord. Je kan ook de ruimte zien, van waaruit de moordenaar geschoten zou hebben: een vieze badkamer schuin tegenover het motel. Heel navrant.
In dit gedeelte zijn we maar kort. Het hele verhaal over het vinden van de dader boeit ons minderg. Uiteindelijk is James Earl Ray veroordeeld voor de moord op dr. King en is in de gevangenis op 23 april 1998 overleden.
Rond kwart over 3 lopen we uit het museum. We zijn allebei toch aangedaan. Heel heftig hoor.
B.B. Kings restaurant & blues club.
Als we het museum uit komen, gaan we eten in de B.B.Kings restaurant & blues club. Het is een beroemde tent die in 1991 zijn deuren opende want er treden veel artiesten op.
Eten in B.B.Kings.
Tijdens het erg lekkere eten wordt er op een super groot scherm een concert getoond van allemaal beroemde blues – artiesten. Het grote scherm hangt boven het podium waar normaal de optredens zijn.