Thunder Basin National Grassland.
Op weg van Sheridan naar Custer, komen we ergens op een verkeerde weg uit. We slaan rechtsaf omdat we denken dat de weg verderop is opgebroken. TomTom wordt dan een beetje zenuwachtig en probeert ons voortdurend om te laten keren. We besluiten hier echter niet naar te luisteren en deze ingeslagen weg te volgen want het is wel een mooi stuk omrijden. We rijden midden door eindeloze vlakten met alleen maar heuveltjes en gras, heel veel gras: dit is het Thunder Basin National Grassland. Geen huis te bekennen, alleen maar 1 kaarsrechte weg. Schitterend!
Sturgis!!
Bij de reservering van de hotels voor deze vakantie, hoorden we dat het lastig is, in deze periode om reserveringen te maken in South Dakota. In de plaats Sturgis wordt jaarlijks de Sturgis Motorcycle Rally gehouden en hier komen elk jaar gemiddeld zo’n 600.000 motorrijders op af. In een straal van 150 mijl (meer dan 200 km!!) rond de plaats Sturgis is het dan echt druk. Eigenlijk alle hotels in dát gebied zijn dit jaar van 9 t/m 15 augustus uitverkocht. Hoe dichter we bij Custer komen, hoe meer motoren we zien. Als we Custer binnen rijden zien we overal motoren. Ze staan met z’n honderden geparkeerd netjes naast elkaar midden op de straat.
Wij kijken over het algemeen best graag naar motoren, maar er is dit jaar toch een bijkomende factor waar we erg veel last van hebben: het lawaai dat de motoren in Amerika mogen maken. In Nederland hebben we eigenlijk nooit last van het geluid van motoren. Hier in Amerika is dat duidelijk anders. De motoren hier maken een ongelofelijke herrie. Als een paar motoren in de buurt alleen maar stationair draaien kan je jezelf al niet meer horen praten. Als er dan ook nog een heel stel in 1x optrekken, bij een verkeerslicht bijvoorbeeld, dan moet je echt even stoppen met praten want je hoort dan echt helemaal niks meer. Heel irritant vinden we dit. Het reisbureau had ons hier voor moeten waarschuwen.
Custer.
Na het ontbijt van de volgende dag lopen we door het zeer drukke centrumpje van Custer naar het Visitor Center. Daar worden we uitgebreid geholpen op zoek naar activiteiten waarbij we een beetje uit het motor- gedruis kunnen blijven. Zo worden we attent gemaakt op prachtige grotten hier in de buurt: de zgn. Jewel Cave. De mevrouw van het Visitor Center adviseert ons wel een afspraak te maken als we die mooie grot willen bezoeken. Telefonisch maken we voor morgenochtend om 10:40 uur een afspraak.
Met stapels folders en ideeën gaan we de deur weer uit.
Eén van de aangeprezen wandelingen is die bij het Sylvan lake. Als we daar de auto parkeren is het nog druk en is er herrie, maar als je eenmaal wandelt wordt het al snel weldadig rustig. De wandeling voldoet echter niet aan de verwachting. Het bos is er erg kaal gekapt omdat er een beetle (= kever) zit die blijkbaar bomen vreet. Daardoor is er van het grote mooie bos weinig over. Jammer.
Needles Hyway.
Hierna rijden we de z.g. Needles Hyway. Daarbij moet je ‘Hyway’ niet te letterlijk nemen want het is maar een smal weggetje langs rotsformaties die eruit zien als naalden die in de lucht steken. Helaas wordt deze hele Hyway letterlijk overspoeld door de zeer luidruchtige motoren. De motoren hebben hier de overhand. Je houdt het niet voor mogelijk hoeveel motoren we hier nu zien en horen rondrijden.
De Needles Hyway bij Custer (SD).
De Needles Hyway is echt een mooi stuk weg door schitterende natuur. De weg is zo ongeveer een kilometer of 20 lang en we komen waarschijnlijk 4 of 5 auto’s tegen en ongeveer 500 (of meer) motoren. Letterlijk van alle kanten horen we het oorverdovende lawaai van die ‘pok-pok-pok’ motoren.
We willen een ander jaar heel graag hier terug komen om alles nog eens te bewonderen maar dan in de stilte die past bij deze prachtige bossen.
Wildlife Loop.
Na de luidruchtige Needles Hyway willen we de Wildlife Loop (ongeveer 27 km) van het Custer State Park rijden. Op weg daar naartoe komen we langs een manege waarvan we weten dat die tochten verzorgt door de schitterende bossen. We hebben bij deze manege een afspraak gemaakt voor overmorgen om daar om 10:30 uur een rit van 2 uur te maken, onder begeleiding.
Als we de Wild Life Loop rijden zien we Pronghorns grazen.
De Wild Life Loop is echt schitterend. Stel je allemaal glooiende bergen voor die begroeid zijn met sappig groen gras. Her en der staan hier nog wat bomen tussen. Dat alles overgoten met een mooi zonnetje en een heerlijk blauwe lucht geeft een zeer idyllische indruk.
Af en toe is het stil.
Af en toe, in de stilte (want de overal aanwezige motoren waren nu gelukkig niet voortdurend alles bepalend aanwezig) een grazende kudde bizons of kleine groepjes Pronghorns. Deze laatste beesten hebben we deze vakantie al eerder gezien en toen dachten we dat het kleine herten waren. Pronghorns hebben echter een ander gewei dan herten en ze zijn wat kleiner en slanker. Ze lopen in groepjes van gemiddeld 3 of 4 beesten rustig etend van het mooie gras, rond in dit mooie stuk natuur. Mogelijk hebben we echter ook nog andere dieren gezien, maar we zijn niet van die biologen.
We rijden heel rustig door deze werkelijk schitterende natuur rond en als we oog in oog staan met een groepje antilopen, zetten we de motor van onze auto gewoon uit. We schrikken dan bijna van de stilte die er dán is. Dat is echt heel mooi!!
Op de terugweg naar Custer zien we plotseling, aan de rechterkant van de weg, iets heel donkers en groot. Het is te groot voor een boom of boomstronk. Het is een hele grote bizon/buffalo die daar vlak langs de weg een beetje ligt te suffen. We staan stil met de auto en kijken naar zo’n buiten proportioneel groot beest dat daar in z’n eigen omgeving zich niks aantrekt van de herrie (van de motoren) en heel kalm ligt te liggen. Mooi is dat hoor.
Jewel Cave.
De volgende dag na het ontbijt trekken we lange broeken en warme truien aan want we gaan dadelijk naar de Jewel Cave.
De rugzakken mogen niet mee de grot in, dus we hebben allebei alleen een buideltje om en de camera/filmcamera om de nek.
We zien eerst een korte film over de ontdekking van de grotten en om 10:40 uur lopen we met de Ranger en een groepje mensen naar de liften om naar beneden te gaan. Beneden in de grot is het 9 graden, dus doen we ook nog een jas aan.
We genieten heel erg van deze grotten. Niet te vergelijken met de grotten die we eerder deze vakantie bekeken (de grotten van de Minnetonka Cave). De rotsformaties lijken wel koraal, alsof we op de bodem van de zee lopen. Heel fraaie kristallen, en allerlei formaties waar we de namen niet van onthouden hebben.
Mooie druipstenen in de Jewel Cave.
Werkelijk schitterende naar elkaar toegegroeide stalactieten en mieten. Eén is zo dun als een vliegertouw, is hol van binnen (vertelt de Ranger) en is ongeveer een meter lang. We mogen niks aanraken, want dat zou de groei van deze druipsels definitief stoppen.
De Ranger die ons rondleidt, doet dit erg goed. Humor, leuke en goede opdrachten voor de stukken die we van de ene plek naar de andere wandelen.
We krijgen ook een goed beeld van het werk dat de eerste pioniers hebben moeten verzetten om deze grot te ontdekken. In de grot zijn overigens nergens tekeningen aangetroffen omdat de ingang altijd te klein is gebleven voor mensen om doorheen te kruipen. Inmiddels hebben ze al meer dan 210 km aan gangen ontdekt. Slechts een klein gedeelte is voor het publiek open gesteld. We hebben, zeker in Europa, al heel wat grotten gezien, maar deze is wel een topper hoor!
Crazy Horse memorial.
Na het bezoek aan deze mooie grotten, kleden we ons in het hotel eerst om. Daarna rijden we naar het vlakbij gelegen Crazy Horse memorial. Dat is een memorial heel hoog in de bergen gestart door 1 man. Het eert alle Indianen en verbeeldt een vroegere Chief op zijn paard die in de verte wijst naar zijn land; het land waar zijn mensen zijn gedood en begraven.
Crazy Horse memorial: op de voorgrond zoals het moet worden.
We kijken eerst naar een film over de oorsprong van dit enorme beeldhouwwerk. Het lijkt ons wel een plan dat nog heel wat jaren op zijn voltooiing kan wachten. Het is allemaal zonder overheidssteun; alle gelden komen binnen via de kaartverkoop, verkoop van alle mogelijk Indianen spullen enzovoorts.
Blue Bell Lodge.
De volgende dag, rijden we na een frisse nacht (het koelt hier in de bergen aardig af ’s nachts) op tijd richting de Blue Bell Lodge waar de ranch was. Het is heerlijk zonnig weer en het belooft zo’n 27 C te worden. We worden voorgesteld aan onze paarden. Ditmaal zijn het dus echte paarden en geen muildieren zoals vorig jaar.
Vanaf de Blue Bell Lodge bekijken we de mooie omgeving.
We maken een rondje van 2 uur door de groen beboste heuvels, langs meertjes en dwars door enkele kreekjes. Het is een heel mooie rustgevende omgeving vlakbij Custer waar we het lawaai en de onrust van de motoren gelukkig totaal niet meer horen. Het is een heerlijke tocht!!
Om 13 uur zijn we terug op de Ranch en nemen we afscheid van de 2 lieve paarden.