De reis naar de Badlands.
Na een goed ontbijt zijn we om 9 uur weer en-route. We rijden van Custer naar Wall. Het plaatsje Wall ligt naar het Badlands n.p.
We rijden het eerste stuk door de mooie Black Hills. We hebben een route uitgekozen die alleen maar mooie byways volgt en dus niet over de Interstate.
Badlands national park.
Na Rapid city is het ineens gedaan met de bergen en rijden we door uitgestrekte graslanden en glooiende heuvels. Al snel rijden we door de z.g. Badlands. Dat is een National Park gebied met heel aparte bergachtige formaties.
Nadat we met de Annual pass het park binnen rijden, stappen we we eerst uit bij het Ben Reifel Visitor Center. Dat is ditmaal erg waardevol omdat er een uitgebreide tentoonstelling is over de ontstaansgeschiedenis van dit bijzondere gebied.
Rode rotsen in het Badlands N.P.
Er heeft hier miljoenen jaren geleden een diepe zee gelegen en door verandering in temperatuur en het veranderen van rivieren, heeft de erosie langdurig zijn werk kunnen doen.
Badlands loop road.
Goed geïnformeerd gaan we vervolgens op pad om de ‘Badlands loop road’ door de formaties te gaan rijden. Op de kaart hebben we ook gezien dat er al vrij in het begin een aantal hikes zijn. Al snel komen we bij een heel mooi gebied aan waar inderdaad een trail begint.
Lekker wandelen.
We voelen ons fit, dus we doen de wandelschoenen aan en pakken de wandelstokken.
Hier zijn we naar boven geklommen.
Nou, die wandelstokken hebben hun nut wel bewezen, want het ‘pad’ waar we over lopen is bezaaid met van die piepkleine steentjes. Daardoor glijd je snel uit. De wandelschoenen hebben natuurlijk een super profiel, maar het houvast en de steun van de wandelstokken is zeer welkom.
Het pad gaat echt behoorlijk steil omhoog en inmiddels is het zo ongeveer 35 graden. Zweten dus. Heel rustig en beheerst klimmen we naar boven. Boven komen we op een soort driesprong, waar 2 andere wandeltochten beginnen: de Castle Trail en de Medicine Root Trail.
Daar we al ongeveer een half uur behoorlijk steil naar boven klimmen, verwachten we als we boven staan, aan de andere kant diep naar beneden te kijken.
Vreemd uitzicht hoor.
Echter, we kijken helemaal niet naar beneden, maar we zien een heel uitgestrekte groene grasvlakte. Deze vlakte strekt zich heel ver uit. Een heel vreemd gezicht. De weg diep beneden ons, waar we onze auto geparkeerd zien staan, en de grasvlakte loopt kilometers ver van ons weg.
Onze, voorzichtige conclusie is dat de weg op de bodem van de zee is aangelegd en wij vanuit ‘de bodem’ naar boven zijn geklommen.
We zien een stukje naar links een berg die nog wat hoger is. We willen zien, hoe ver weg je van die plaats kan kijken.
Dit laatste stukje klimmen is zeer de moeite waard. We kijken nu kilometers ver weg.
Boven op die berg hebben we uitgerust.
Terug naar beneden.
Afdalen is zo mogelijk nog lastiger dan klimmen want je glijdt sneller uit op al die kleine steentjes. Dan zijn de wandelstokken echt handig, want deze hebben scherpe punten die je vóór je in de grond prikt zodat ze kunnen dienen als borg voor je schoenen.
Het afdalen gaat heel goed.
Na een wandeling van in totaal 1 uur en twintig minuten komen we moe, maar zeer voldaan weer terug bij de auto.
Van die wandeling zijn we toch best moe. Zeker in combinatie met de hoge temperatuur van inmiddels rond de 37 graden.
Vanaf de Badlands loop road bekijken we grillige formaties.
De Badlands loop road gaat verder richting onze eindbestemming, de plaats Wall. We stappen nog bij een aantal ‘overlooks’ (uitzichtpunten) uit, maar we merken dat we toch best wel moe zijn. We besluiten dan door te rijden naar ons hotel. Morgen is er weer een dag.
Badlands loop road in de andere richting.
De volgende dag, willen we de Badlands Loop Road door het park nog een keer rijden maar nu vanuit Wall. Dus de andere kant op dan gisteren.
De rotsen hebben veel verschillende kleuren.
We rijden richting het park en stoppen bij een aantal overlooks waar we gisteren aan voorbij gereden waren, omdat we toen moe waren van het wandelen. De ochtendzon geeft de heuvels een heel ander uiterlijk. Zo’n andere belichting is mooi en het is ook minder warm (dan gistermiddag).
De rotsen hebben veel verschillende kleuren.
Sommige overlooks zijn echt mooi maar bij andere staat de zon recht achter ons zodat er in de dalen of op de heuvels geen schaduwen te zien zijn.
De noordelijke loop.
Als we uitkomen bij het Ben Reifel Visitor Center, rijden we verder op de noordelijke loop door het park. Dit stuk hebben nog niet gezien.
Vervreemdend beeld met een stralende zon erboven.
Hier zien we ook nog een aantal heel mooie stukken van het park. Echt een bijzondere omgeving hoor.
Het plaatsje Wall.
In het plaatsje Wall, ver daarbuiten op levensgrote billboards en op de kaart van Amerika aangegeven als attractie, lees je dat je de Wall Drugstore moet zien. We waren gisteravond, tijdens het zoeken naar een eettentje, al even langs deze Wall Drug gereden, maar vandaag hadden we ons voorgenomen toch nog maar even naar dit bijzondere ‘evenement’ te gaan kijken.
We parkeren de auto en lopen naar 1 van de ingangen waarna we stom verbaasd rond gelopen. Voortdurend blijven we ons afvragen wanneer het nou speciaal, bijzonder of leuk zou gaan worden.
Stel je een winkel voor met allerhande souvenirs en andere (nutteloze en ‘made in China’) producten en vermenigvuldig dat vervolgens met 30. Plaats dat geheel in een western-stijl gebouw, dus veel hout en modellen van beren, bizons, prairiehondjes (beesten die hier echt voorkomen) én levensgrote paashazen, efteling-draak-koppen die ook nog bewegen, dinosaurussen, paarden die zo opgezet zijn dat je erop kunt gaan zitten zodat het lijkt alsof je op een wild paard zit (!!) en je hebt dé attractie van Wall.
We lopen er braaf doorheen en verbazen ons over zoveel prullaria. Als we terug rijden naar het hotel vragen we ons af wat nou de attractieve waarde van deze Wall Drug is.
Aan ons is het in ieder geval niet besteed.